Η οξεία εκκολπωματίτιδα του σιγμοειδούς αποτελεί την κύρια επιπλοκή της εκκολπωμάτωσης – κατάσταση κατά την οποία σχηματίζονται πολλαπλοί μικροί σάκοι (εκκολπώματα) στο παχύ έντερο οι οποίοι δεν εμφανίζουν κάποια φλεγμονή. Σήμερα, πάνω από το 1/3 των ασθενών με οξεία εκκολπωματίτιδα έχει ηλικία κάτω των 50 ετών. Με έναν πάσχων πληθυσμό όλο και νεότερο, η θεραπευτική στρατηγική έχει αλλάξει, κυρίως όσον αφορά τη θεραπευτική προσέγγιση εντός ή εκτός νοσοκομείου. Η αξονική τομογραφία κοιλιάς αποτελεί την καλύτερη εξέταση για να αξιολογήσουμε τη βαρύτητα της εκκολπωματίτιδας και καθοδηγεί τον κλινικό γιατρό στην επιλογή θεραπείας. Οι οξείες εκκολπωματίτιδες θεωρούνται επιπλεγμένες όταν εκδηλώνονται με συρίγγια, στένωση, ελεύθερο αέρα μέσα στην κοιλιά ή περικολικά, απόστημα, ή ελεύθερο υγρό στον δουγλάσιο.
Χαρακτηριστική είναι η κατανομή της εκκολπωμάτωσης γεωγραφικά, με τη συχνότητα στις δυτικές και βιομηχανοποιημένες χώρες να ποικίλει από 5 έως 45%, ανάλογα με τη μέθοδο διάγνωσης και την ηλικία του πληθυσμού. Επίσης, η συχνότητα είναι, γενικά, ηλικιοεξαρτώμενη, βαίνοντας αυξανόμενη σε ποσοστό μικρότερο του 20% στην ηλικία των 40 ετών έως 60% στην ηλικία των 60.
Βιβλιογραφία: 1. Clerc, D., Blaser, B., Demartines, N., Farinha, H. Chirurgie viscérales. Rev Med Suisse 2020;16:23-6
2. Collins, D., Winter, DC. Modern concepts in diverticular disease. J Clin Gastroenterol 2015;49:358-69