Παρά το γεγονός ότι η ενδεδειγμένη θεραπεία για την οξεία ασθένεια απαιτεί εισαγωγή στο νοσοκομείο, οι υπερήλικες είναι ευάλωτοι στην ανάπτυξη σημαντικών δυσλειτουργιών, προερχόμενων από το νοσοκομείο, όπως παραλήρημα, κατάθλιψη, έλκη από κατάκλιση, πτώσεις και μια γενικευμένη λειτουργική κατάπτωση. Όλα αυτά μπορεί να έχουν βραχυπρόθεσμες και, το βασικότερο, μακροπρόθεσμες συνέπειες συμπεριλαμβανομένης της νοσηλείας στο σπίτι, της μόνιμης λειτουργικής βλάβης και της αυξανόμενης θνητότητας.
Αυτές οι άβολες καταστάσεις οδηγούν ουσιαστικά σε αυξημένο κόστος για τον ασθενή, την οικογένεια ή τους φροντιστές του και για την κοινωνία. Για παράδειγμα, περίπου το ένα τρίτο των υπερηλίκων που επιβιώνουν και παίρνουν εξιτήριο από το νοσοκομείο, θα πεθάνει μέσα στον επόμενο χρόνο και το ίδιο ποσοστό υπερηλίκων θα βιώσει εξασθένιση των βασικών λειτουργιών του η οποία και θα συνεχίσει επ’ αόριστον οδηγώντας τον έναν στους πέντε στην ανάπτυξη μιας νέας δυσλειτουργίας στον χρόνο που έπεται του εξιτηρίου.
Συνεπώς, αν και οι λειτουργικές συνέπειες δεν αποτελούν, τυπικά, το επίκεντρο της περίθαλψης κατά τη νοσηλεία στο νοσοκομείο, τελικά και ειδικά για τους υπερήλικες συνιστούν καθοριστικούς παράγοντες της ποιότητας της ζωής, της αυτοεξυπηρέτησής τους, του κόστους περίθαλψης και της πρόγνωσης. Αυτή η, προερχόμενη από το νοσοκομείο, λειτουργική κατάπτωση έχει αποδοθεί ως «Δυσλειτουργικό Σύνδρομο» (Dysfunctional Syndrome) και σχετίζεται συχνά με το εχθρικό περιβάλλον στο οποίο ενδέχεται να βρεθεί ο ηλικιωμένος ασθενής όταν διακομίζεται στο νοσοκομείο.
Ένας λειτουργικός ηλικιωμένος ασθενής εισάγεται στο νοσοκομείο με μια οξεία ασθένεια, αλλά ο συνωστισμός στους διαδρόμους μαζί με τους διάφορους περιορισμούς, όπως οι ενδοφλέβιες γραμμές και τα καρδιακά τηλεμετρικά καλώδια, δεν ευνοούν την ανεξάρτητη μετακίνησή του. Οι κακώς προγραμματισμένες διαδικασίες και οι νοσηλευτικές επισκέψεις οδηγούν σε διατάραξη του ύπνου, ακόμη και σε υποσιτισμό εξαιτίας των γευμάτων που χάνονται και της παρατεταμένης nil per os κατάστασης. Τα φάρμακα που χορηγούνται σε ακατάλληλες ώρες και δόσεις οδηγούν σε σοβαρές, δυσμενείς επιπλοκές, όπως το παραλήρημα, οι πτώσεις και η περαιτέρω εξασθένιση τα οποία συνδυάζονται και καταλήγουν να κάνουν τον ενήλικα που παίρνει εξιτήριο δυσλειτουργικό και ανίκανο να επιστρέψει στον ανεξάρτητο τρόπο ζωής του. Το γεγονός αυτό έχει ως αποτέλεσμα καταθλιπτική διάθεση, χαμηλή αυτοπεποίθηση, φτωχή λειτουργικότητα όπως και τη μείωση της αποτελεσματικότητας της θεραπείας.
Πηγές:
- Palmer RM, Counsell SR, Landefeld SC. Acute care for elders units; practical considerations for optimizing health outcomes. Dismanage Health Outcomes. 2003;11(8):507-17.
- Pierluissi E, Francis DC, Covinsky KE. Patient and hospital factors that lead to adverse outcomes in hospitalized elders. In: Malone M, Capezutti E, palmer RM, editors. Acute care for elders-a model for interdisciplinary care. New York: Springer Science and Business Media;2014. p. 21-47